Beztroskie lata podstawówki szybko minęły. Rodzice zadecydowali, że mam dalej uczyć się w Liceum Pedagogicznym w Oliwie, do którego pomyślnie zdałam egzaminy wstępne z polskiego, matematyki i śpiewu. W tym mniej więcej czasie zostałam harcerką odrodzonego ZHP. Na pierwszym obozie na Kaszubach w Gołuniu nad częścią Jeziora Wdzydze przeżyłam wspaniałe dni. Obóz był tylko dla dziewcząt, jednak po drugiej stronie jeziora obozowali chłopcy… w pierwszym dniu rozstawiałyśmy wojskowe ‘’szesnastki’’, leśniczy przywiózł siano , które z wielkim zaangażowaniem wpychałyśmy do sienników. Z kolei poszłyśmy z toporkami we wskazane miejsce w lesie, by ścinać oznaczone sosny. Teraz trzeba było je zawlec na teren obozu i zbijać z nich prycze. Uff! to była robota! W następnych dniach kopałyśmy latrynę…budowałyśmy piec z cegieł. Pracy było mnóstwo. W końcu obóz prezentował się dosyć okazale. Najmilszym akcentem na zakończenie dnia było ognisko wspólne z hufcem męskim. Iskry pięknie strzelały na tle rozgwieżdżonego nieba a echo niosło po jeziorze pieśni harcerskie. Wielkim przeżyciem okazał się bieg na sprawność '’Trzy Pióra". Pierwszy dzień  i noc należało spędzić samotnie w lesie. Noc księżycowa zapisała się na zawsze w mojej pamięci, nie czułam w ogóle strachu i byłam zachwycona roztańczonymi drzewami w blasku księżycowej poświaty. Nie pamiętam czy coś wtedy jadłam…Następnego dnia z innymi harcerkami musiałyśmy przekroczyć na linie rwącą rzekę, nie bardzo dzisiaj mogę to sobie wyobrazić, ale do wody nie wpadłam! Kolejny dzień trzeba było spędzić w gwarnym, dziewczęcym obozie w zupełnym milczeniu. To nie sprawiło mi żadnej trudności. Z satysfakcją przyszywałam do rękawa munduru zdobytą sprawność. Niezłych przeżyć dostarczały nocne warty, najgorsze były godziny w środku czarnej nocy, gdy każdy krzak jałowca wydawał się sylwetką skradającego się zbira! Jednak obóz się skończył, trzeba było mężnie wracać do szkolnej ławy.